30 مه 2022 - احتمالاً آلاینده های زیست محیطی که وارد بدن ما می شوند، دلیلی برای ابتلای برخی افراد به دیابت نوع 1 هستند. مطالعه ی جدید محققان دانشگاه اسلو نشان داد که حتی غلظت پایین این آلاینده‌ها می‌تواند منجر به تولید انسولین کمتری در سلولها شود.
سالانه حدود 400 کودک و نوجوان در نروژ به دیابت نوع 1 مبتلا می شوند و تعداد موارد جدید در میان کودکان و نوجوانان از دهه 1970 دو برابر شده است. بزرگسالان نیز به این بیماری مبتلا می شوند.
دیابت نوع 1 یک بیماری خود ایمنی است که مشخصه ی آن تخریب سلول های بتای پانکراس است که سازنده ی انسولین هستند. سیستم دفاعی خود بدن این اشتباه را مرتکب می شود، چرا که تصور می کند سلول های تولید کننده انسولین، سلول های بیگانه و مضری هستند که نیاز به تخریب دارند.
این که چه چیزی باعث شروع دیابت نوع 1 می شود، هنوز برای دانشمندان نامشخص است. آیا ممکن است ارثی باشد، یا ممکن است به دلیل عوامل محیطی که از طریق رژیم غذایی یا آب آشامیدنی آلوده وارد بدن ما می شوند، یا عفونت های ویروسی ایجاد شود؟
محققان آلاینده های محیطی بیشتری را در خون کودکان مبتلا به دیابت نوع 1 کشف کردند
دانشمنداندانشگاه اسلوبا همکاری دانشگاه ترومسو و چندین تیم تحقیقاتی در ایالات متحده، آلاینده‌های محیطی را در نمونه‌های خون کودکان و نوجوانان آمریکایی مبتلا به دیابت نوع 1، بررسی کردند. این نمونه‌ها با نمونه‌های خون یک گروه کنترل که به دیابت نوع 1 مبتلا نبودند، مقایسه شدند.
سوفی ای. برسون، دانشجوی دکترا در گروه پزشکی مولکولی در موسسه ی علوم پایه پزشکی دانشگاه اسلو، گفت: ما دریافتیم که نسبت بیشتری از مبتلایان به دیابت نوع 1، چنین آلاینده هایی را در خون خود دارند. به طور متوسط، آنها همچنین غلظت بیشتری از انواع مختلفی از آلاینده های محیطی داشتند.
برای بررسی عمیق‌تر این یافته‌ها، محققان سلول‌های بتای موش‌ها را در معرض این گونه مواد سمی قرار دادند تا مشخص شود که چه اتفاقی در این سلولها رخ می دهد.
آنها متوجه شدند که تنها پس از دو روز و با غلظت‌های بسیار کم آلاینده‌های محیطی، سلول‌های بتا انسولین بسیار کمتری تولید میکنند. آنها همچنین دریافتند که وقتی سلول‌های بتا را برای مدت طولانی‌تری در معرض آلاینده‌ها قرار می دهند، سلولها می‌میرند. برسون گفت: بنابراین ما معتقدیم که آلاینده های محیطی در شروع دیابت نوع 1 نقش دارند.
برسون، پروفسور جروم روزین و سایر اعضای این تیم تحقیقاتی، اخیرا یافته های خود را در مقاله ای در مجلهEnvironment International منتشر کردند.
آلاینده های زیست محیطی یک تهدید جهانی برای بشر هستند
استفاده از تعدادی از آلاینده های زیست محیطی مورد مطالعه توسط این تیم تحقیقاتی، مانند PCB[1]ها و آفت کش ها، 20 سال پیش توسط کنوانسیون استکهلم ممنوع شدند. اما این مواد در مواد غذایی، پلاستیک ها، رنگ ها، مصالح ساختمانی، خاک و آب یافت می شوند و به طور طبیعی به میزان کمی تجزیه می شوند. آنها همچنین ممکن است در یخ های قطبی به دام افتاده باشند و اکنون که یخ ها به دلیل گرم شدن کره زمین ذوب می شوند، آلاینده ها را آزاد میکنند.
علاوه بر این، تعدادی از کشورهایی که این کنوانسیون را امضا نکرده‌اند، همچنان به استفاده از این مواد برای جلوگیری از حمله حشرات به محصولات خود ادامه می‌دهند.
برسون گفت: بیشتر آلاینده های محیطی از طریق غذایی که می خوریم، وارد بدن ما می شوند، زمانی که این آلاینده ها وارد بدن شوند، متاسفانه هیچ کاری نمی توانیم برای از بین بردن آنها انجام دهیم.
به عنوان بخشی از این مطالعه، محققان نمونه خونی افراد آمریکایی را جمع آوری کردند، تا از نظر سطح آلاینده های زیست محیطی با افراد نروژی مقایسه کنند.
برسون گفت: ما دلیلی نداریم که باور کنیم تفاوت های قابل توجهی وجود دارد. اما باید مطمئن شویم.
گوشت کمتر و ماهی کم چرب بیشتری بخورید
پروفسور جیسون متیوز، از دپارتمان تغذیه در دانشگاه اسلو توضیح داد که ۹۰درصد آلاینده‌های زیست‌محیطی که ما از طریق غذا مصرف می‌کنیم، با مصرف ماهی، گوشت و محصولات لبنی وارد بدنمان می شوند.
دانشمندان خاطرنشان کردند که ماهی های چرب مانند شاه ماهی، ماهی خال مخالی، هالیبوت، سالمون و قزل آلا حاوی دیوکسین و dl-PCB[2] بیشتری نسبت به فیله ی ماهی های بدون چربی هستند. نمونه‌هایی از ماهیهای کم چرب عبارتند از: زغال‌ماهی، ماهی کاد و هادوک.
پس برای کاهش سطح آلاینده های محیطی در مواد غذایی خود چه کنیم؟
پرفسور متیوز گفت: خوردن گوشت کمتر می‌تواند نقطه خوبی برای شروع باشد، همچنین بهتر است ماهیهای کم چرب را انتخاب کنید. غذاهایی که به روش اکولوژیکی کشت می‌شوند، حاوی عناصر کمیاب کمتری از آفت‌کش‌ها هستند، زیرا سمپاشی نمی‌شوند، اما همچنان آلاینده‌ها را از طریق آب و خاک جذب میکنند.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2022-05-environmental-pollutants-role-diabetes.html